In a Blonde mind

Στο τέλος της μέρας, οι άνθρωποι πάνω από 35 στην πόλη δεν είναι απλώς κουρασμένοι. Είναι ψημένοι. Σαν τα μπισκότα που έχουν μείνει λίγο παραπάνω στον φούρνο, αλλά κρατιούνται για να μη διαλυθούν.

Έχουν διαχειριστεί:

3 κρίσεις στο γραφείο (μία προσωπική)

2 τηλεφωνήματα από γονείς που ξεκίνησαν με “Καλά, δεν πέθανε κανείς…”

1 “θα το πληρώσω μέχρι την Παρασκευή”

και 37 tabs ανοιχτά στο μυαλό, 36 από τα οποία δεν θυμούνται πια γιατί τα άνοιξαν.


Αν η μέρα είχε soundtrack, θα ήταν ένας συνδυασμός elevator music, με ήχους ειδοποιήσεων και το theme του Chernobyl.

Το βράδυ δεν επιστρέφεις απλώς σπίτι. Επιστρέφεις στη βάση επιχειρήσεων. Ξεκινά η δεύτερη βάρδια: Πλύνε, σκούπισε, φτιάξε λίστα για το σούπερ μάρκετ (που θα ξεχαστεί), απάντα σε μηνύματα, και προσπάθησε να καταλάβεις γιατί το ρεύμα ήρθε 180€.

Όσο για τις σχέσεις; Μετά τα 35 το “θες να βγούμε;” απαντιέται με “Έχει πάρκινγκ;” και το “να έρθω σπίτι σου;” με “Θα μου φέρεις και κάτι απ’ το φαρμακείο;”.

Και κάπου εκεί, ανάμεσα στο «θα κάτσω 5 λεπτά στον καναπέ» και στο «άνοιξα το Netflix αλλά κοιμήθηκα στο intro», υπάρχει αυτό το αθόρυβο, κοινό συναίσθημα:
το burnout με αξιοπρέπεια.

Οι άνθρωποι στην πόλη δεν λυγίζουν. Απλώς ξαπλώνουν λίγο στο πάτωμα με ρούχα δουλειάς, χωρίς να κάνουν scroll. Και την επόμενη μέρα… το ξαναζούν απ’ την αρχή, σαν ήρωες σε loop. Με χιούμορ, ένα ελαφρύ “γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου” και ίσως… ένα κομμάτι πίτσα.


Άλλη μια μέρα που κρατηθήκαμε ψύχραιμοι ενώ μπορούσαμε να κάνουμε σκηνή στο σούπερ μάρκετ.

ΥΓ
Αν δείτε το τηλεκοντρόλ κάτω από το σκύλο, πείτε του να το δώσει — δεν έχουμε αντοχές για δράματα απόψε.

Καληνύχτα σας.

Dear Diary
Σήμερα η αναζήτησή μου για κάτι που να μου τραβήξει την προσοχή κατέληξε μάταιη. Δεν αναζητούσα κάτι βαθύ ή φιλοσοφικό, αλλά απλώς μια τηλεοπτική ψυχαγωγία που να είναι ποιοτική και ενδιαφέρουσα. Ήταν εκείνη η στιγμή που βαριόμουν και έψαχνα κάτι που να αξίζει τον χρόνο μου.

Τελικά, κατέληξα να δω Sex and the City. Ένα σωρό αναμνήσεις ξύπνησαν από μια εποχή τόσο διαφορετική για μένα. Στο δεύτερο επεισόδιο, η ιστορία αγγίζει κάτι που με έκανε να σταθώ: ένας χαρακτήρας βιντεοσκοπεί τις κοπέλες που συναντά – μοντέλα, με τα οποία έχει επαφή. Όταν η ηρωίδα τον ρωτάει αν το γνωρίζουν, απαντάει: «Κάποιες ναι.»

Αμέσως σκέφτηκα πόσο ανάλαφρα πέρασε αυτή η σκηνή και πόσο διαφορετικές είναι οι μέρες μας. Σήμερα, ένα τέτοιο σενάριο δύσκολα θα έβρισκε θέση χωρίς να προκαλέσει αντιδράσεις. Όλα μοιάζουν πιο αυστηρά, ίσως και πιο προστατευμένα, αλλά ταυτόχρονα πιο φορτισμένα.

Κι ενώ όλα αυτά περνούσαν από το μυαλό μου, κοίταξα έξω. Ο βρεγμένος ουρανός, όταν δύει ο ήλιος, είναι από τις πιο όμορφες εικόνες που μπορώ να σκεφτώ. Μου θύμισε πόσο απολαμβάνω μερικές φορές τις σιωπές. Πόσο γαλήνια είναι, πόσο τις χρειάζομαι για να ανασάνω από τις ανούσιες συζητήσεις που με κουράζουν.

Τέλος, αναρωτήθηκα: πόσο ακόμα θα αντέξει η πόλη, τώρα που πλησιάζουν οι γιορτές; Η κίνηση, οι θόρυβοι, η φρενίτιδα των ημερών… όλα μοιάζουν να φτάνουν στα όριά τους, κι όμως, είναι μέρος της μαγείας αυτής της εποχής.

Ίσως όλα είναι μια αναζήτηση. Μια αναζήτηση του ωραίου, του αληθινού, του προσωπικού χώρου μέσα στο χάος.

Το κείμενό loopαποτυπώνει τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην ελπίδα και την αβεβαιότητα όταν ξεκινά μια νέα επικοινωνία. Μέσα από δειλές κουβέντες, εκφράζεται η ανάγκη για σύνδεση αλλά και ο φόβος της απόρριψης. Το «κενό» δεν είναι απουσία, αλλά μια στιγμή γεμάτη προσμονή και ανυπομονησία για το επόμενο βήμα. Αντικατοπτρίζει την ανθρώπινη επιθυμία να ξεπεράσουμε τη σιωπή και να φτάσουμε στην ουσία της επικοινωνίας, μέσα από τη διαρκή αγωνία του «θέλει ή δεν θέλει».

Ledra Marriott Athens

Το εστιατόριο Kona Kai στο ξενοδοχείο Athens Ledra Marriott υπήρξε για δεκαετίες ένας από τους πιο εμβληματικούς γαστρονομικούς προορισμούς της Αθήνας. Από την ίδρυσή του, προσέφερε στους επισκέπτες μια μοναδική εμπειρία πολυνησιακής και ασιατικής κουζίνας, συνδυάζοντας εξωτικές γεύσεις με μια ατμόσφαιρα που μετέφερε τους θαμώνες σε μακρινά νησιά του Ειρηνικού.

Η διακόσμηση του εστιατορίου, με τα τοτέμ, τα τρεχούμενα νερά και τις εικόνες εξωτικών τοπίων, δημιουργούσε ένα περιβάλλον που μαγνήτιζε τους επισκέπτες. Το Kona Kai δεν ήταν απλώς ένα μέρος για φαγητό, αλλά ένας χώρος όπου η γαστρονομία συναντούσε την τέχνη και την κουλτούρα της Πολυνησίας.

Κατά τη διάρκεια των χρόνων, το εστιατόριο φιλοξένησε πολλές διασημότητες, πολιτικούς και επιχειρηματίες, καθιστώντας το σημείο αναφοράς για την αθηναϊκή κοινωνία. Η φήμη του ως προορισμός υψηλής γαστρονομίας και κομψότητας το κατέστησε αγαπημένο σημείο συνάντησης για όσους αναζητούσαν μια ξεχωριστή εμπειρία.

Το 2013, το Kona Kai γιόρτασε τα 30 χρόνια λειτουργίας του, παρουσιάζοντας ένα ανανεωμένο μενού που συνδύαζε κλασικά αγαπημένα πιάτα με νέες γαστρονομικές προτάσεις. Η προσήλωσή του στην ποιότητα και την καινοτομία το διατήρησε στην κορυφή των προτιμήσεων των Αθηναίων και των επισκεπτών της πόλης.

Διεθνείς Προσωπικότητες:

Έλτον Τζον

Μικ Τζάγκερ

Λέοναρντ Μπερνστάιν

Χάρι Μπελαφόντε

Πλάθιντο Ντομίνγκο

Φιλ Κόλινς

UB40


Έλληνες Καλλιτέχνες και Δημόσια Πρόσωπα:

Νάνα Μούσχουρη

Άννα Βίσση

Σάκης Ρουβάς

Ντέμης Ρούσσος


Πολιτικοί και Επιχειρηματίες:

Ανδρέας Παπανδρέου

Ωστόσο, το ξενοδοχείο Athens Ledra Marriott, όπου στεγαζόταν το εστιατόριο, έκλεισε το 2016. Στη συνέχεια, το ξενοδοχείο επαναλειτούργησε ως Grand Hyatt Athens, αλλά το εστιατόριο Kona Kai δεν επαναλειτούργησε.