Dear Diary
Σήμερα η αναζήτησή μου για κάτι που να μου τραβήξει την προσοχή κατέληξε μάταιη. Δεν αναζητούσα κάτι βαθύ ή φιλοσοφικό, αλλά απλώς μια τηλεοπτική ψυχαγωγία που να είναι ποιοτική και ενδιαφέρουσα. Ήταν εκείνη η στιγμή που βαριόμουν και έψαχνα κάτι που να αξίζει τον χρόνο μου.
Τελικά, κατέληξα να δω Sex and the City. Ένα σωρό αναμνήσεις ξύπνησαν από μια εποχή τόσο διαφορετική για μένα. Στο δεύτερο επεισόδιο, η ιστορία αγγίζει κάτι που με έκανε να σταθώ: ένας χαρακτήρας βιντεοσκοπεί τις κοπέλες που συναντά – μοντέλα, με τα οποία έχει επαφή. Όταν η ηρωίδα τον ρωτάει αν το γνωρίζουν, απαντάει: «Κάποιες ναι.»
Αμέσως σκέφτηκα πόσο ανάλαφρα πέρασε αυτή η σκηνή και πόσο διαφορετικές είναι οι μέρες μας. Σήμερα, ένα τέτοιο σενάριο δύσκολα θα έβρισκε θέση χωρίς να προκαλέσει αντιδράσεις. Όλα μοιάζουν πιο αυστηρά, ίσως και πιο προστατευμένα, αλλά ταυτόχρονα πιο φορτισμένα.
Κι ενώ όλα αυτά περνούσαν από το μυαλό μου, κοίταξα έξω. Ο βρεγμένος ουρανός, όταν δύει ο ήλιος, είναι από τις πιο όμορφες εικόνες που μπορώ να σκεφτώ. Μου θύμισε πόσο απολαμβάνω μερικές φορές τις σιωπές. Πόσο γαλήνια είναι, πόσο τις χρειάζομαι για να ανασάνω από τις ανούσιες συζητήσεις που με κουράζουν.
Τέλος, αναρωτήθηκα: πόσο ακόμα θα αντέξει η πόλη, τώρα που πλησιάζουν οι γιορτές; Η κίνηση, οι θόρυβοι, η φρενίτιδα των ημερών… όλα μοιάζουν να φτάνουν στα όριά τους, κι όμως, είναι μέρος της μαγείας αυτής της εποχής.
Ίσως όλα είναι μια αναζήτηση. Μια αναζήτηση του ωραίου, του αληθινού, του προσωπικού χώρου μέσα στο χάος.
Magic Life 